Roman “Vila Fazanka” Bojana Krivokapića je priča koja je osvojila srca čitatelja i kritike svojim jedinstvenim stilom i temama. Krivokapić savršenom naracijom slika u romanu raznolike likove i njihove sudbine u svijetu koji je često apsurdan i nepredvidljiv.
“Vila Fazanka” istražuje teme identiteta, pripadnosti, i marginalizacije, često kroz prizmu svakodnevnih događaja koji poprime fantastične ili nadrealne obrise. Krivokapićev stil pisanja je dinamičan, sa čestim prelazima između realnog i imaginarnog, što doprinosi posebnoj atmosferi priča.
Pisac se oslanja na bogat jezik i žive opise, koristeći ironiju i humor kako bi dodatno obogatio svoje priče. Njegovi likovi su često antijunaci, obični ljudi suočeni sa neobičnim situacijama, što čitatelju omogućava da se identifikuje s njima na dubokom nivou.
Kroz svoje djelo, pisac nastoji da proširi granice tradicionalne naracije, uvodeći elemente fantastike i koristeći se stilskim eksperimentima, što njegovo pisanje čini posebnim i nezaboravnim.
Ukratko o romanu
Po povratku iz inostranstva, gdje je provela skoro čitav radni vijek, Ana, glavna junakinja ovog romana, kupuje stan „s pogledom na Dunav i Dom armije”. Pokušava da se udomi, ali joj ptice iz prošlosti ne daju mira. Jednog avgusta odlazi na sjever ravnice, u Vilu Fazanku, da pričuva kuću i psa svoje najbolje prijateljice. To je početak grozda priča, susreta i odnosa nekih naizgled običnih, ali i vrlo neobičnih likova. Tu je i Granda, mađarska vižla, koja neumorno maše repom.
Ovo je roman o mirnoj ravnici koja bubri kao potkožni prišt, i iz koje glasovi prošlih vremena i nekadašnji stanari stuštenih kuća svojim višeglasjem ne dopuštaju velu zaborava da ih prekrije. Vila Fazanka, u kojoj se jedan u drugi prelivaju ambijent primorski i ravničarski, roman je i o mogućim ljubavima i svijetu u kojem gubici ne moraju da nas povuku na dno, već nam otvaraju nove spoznaje i dovode nas do spokoja.
Roman-dvorana ogledala: jedna priča uokviruje drugu, druga otvara treću, treća ponire u sledeću, iz svake sledeće mogla bi izroniti nova priča, a svaki njen dio u sebi sadrži odraz cjeline. Pred čitaocem se prožimaju, komuniciraju i umnožavaju naizgled nespojivi prostori: pusta(ra) i pimorje, groblja i kuće, šume i neboderi. Na svakom od tih prostora istorija je budna i živa, ponegde kao dokument, ponegde kao vradžbina. Utemeljena u vremenu koje prepoznaje stabla kao stojeće ljude, „Vila Fazanka” čuva magiju svakodnevice, ne kao pripovedački trik, već s dubokim razumijevanjem cjelovitosti koja se uspostavlja transcendiranjem gubitka.
Izvor: arete.rs
