Posljednja sezona “Dobre borbe” (The Good Fight), najbolja do sada, ako je to uopšte moguće, došla je neočekivano, brzo i oduvala sve pred sobom. I važno je to izgovoriti budući da je uzak krug ljudi koji ovu seriju prati. Već godinama, od prve emitovane epizode, ja to radim, pa, gotovo religiozno. Jer takva je “Dobra borba”. Uhvati vas i ne pušta.
Međutim, prije nego što odem dalje, moram se pozabaviti na trenutak problemom naziva serije. Naziv je, istina, prilično nezahvalan, iako je vrlo adekvatan u kontekstu teme kojom se serija bavi, ali za nekoga ko ne poznaje ovaj svijet niti njegov kontekst ili njegove likove, naziv može biti prilično obmanjujući, može vas natjerati da pomislite da je u pitanju neka uobičajena, pa čak i osrednja serija, koja se bavi osrednjim likovima i pričama. O temama da ne govorim. Istina, jasno vam je iz mog tona, ne može biti dalja od toga. Jer “Dobra borba” je, a uopšte ništa neću preuveličati kada ovo kažem, jedna od najinteligentnijih i najautentičnijih serija danas. Zato, zaboravite njen naziv, zaboravite da je u pitanju spinof “Dobre žene” (The Good Wife), sjajne serije jednako “lošeg” naziva i prepustite se neočekivanom i nezaboravnom doživljaju, jer to je upravo ono što vas čeka. Od Epstinovog mozga i penisa, spremljenih za kloniranje, a koji se zove “Bud”, što je očigledna referenca na “Građanina Kejna”, preko kupovine Demokratske stranke od strane TEK multimilijardera koji Roka (Dwayne Johnson) želi postaviti za novog predsjednika i tako poravnati sve krive Drine, do otpremanja bijelih fašista na Arktik, jer kako se drugačije riješiti ludaka… Da, sve to, i mnogo mnogo više, čeka vas u ovom remek-djelu.
Zasnovana u potpunosti na realnosti, jer ovo je ipak takozvana advokatska serija, “Dobra borba” je više nego što to nije, zapanjujuće prelazila granicu između realnosti i fantazije, čijoj su lakoći tog prelaska, u velikoj mjeri, doprinosili njeni živopisni likovi. I to je njena glavna odrednica – međuprostor nastao trenjem između događaja utemeljenih na realnosti i eskapizma. Ova dihotomija prelila se na sve pore serije, najviše na dilemu njenog centralnog lika i osnovnu temu kojom se bavi, a koja je predstavljena upravo spornim nazivom o kojem sam već govorila.
Neprikosnovena Dajan Lokhart (Christine Baranski), jedan od glavnih likova “Dobre žene”, je protagonista “Dobre borbe”. Zakleti demokrata i feministkinja, supruga okorjelog desničara i eksperta za oružje, Dajan je žena kojoj advokatura i pravo nisu posao, nego poziv, koji istinski osjeća i živi. Pa ipak, uprkos njenoj ljubavi, priča počinje njenom osnovnom dilemom – da li otići u ranu penziju ili nastaviti voditi borbu? Serija tom dilemom počinje, a njome se i završava. Na isti način na koji počinje inauguracijom Donalda Trampa, a završava se njegovom najavom da će se tokom 2024. ponovo kandidovati za predsjednika Sjedinjenih Američkih Država. Realnost u kojoj Donald Tramp može postati predsjednik jedne od najmoćnijih država na svijetu je naša realnost, ali i realnost “Dobre borbe”, na čijem apsurdu je zasnovan svaki njen konflikt. Svaka njena dilema. U čijem centru se, bez izuzetka, nalazi pitanje: “Kada znamo da je došlo vrijeme da odustanemo?” Da li onda kada znamo da smo dali maksimum sebe, da li onda kada vidimo da se upinjemo uzalud, a da se stvari prosto ne pomijeraju s mrtve tačke, kada shvatimo da naš trud i naša (dobra) borba, za nešto ili nekoga, prosto nije dovoljan ili onda kada prihvatimo da naše društvo vodi gomila beskorisnih skorojevića i da je nepravda suštinski sastavni dio svijeta i realnosti koju smo stvorili, te da nam zapravo ne preostaje ništa drugo osim da uzmemo makaze, presiječemo naglo, okrenemo se, odemo i počnemo da se brinemo isključivo sami za i o sebi. Da odustanemo.
U kontekstu tog pitanja, odnosno dileme, odluka da se Dajana obre u Afro-američkoj firmi je utoliko bolja, jer stavlja Dajan izvan njene zone komfora, dajući joj jedinstven pogled na svijet u i izvan nje. Produžena ruka naše realnosti, Dajan jeste avatar kroz koji publika sagledava, doživljava i iskustveno uči o tom svijetu, koji je istovremeno i njen i naš, uprkos fantastičnim prizorima i povremenim LSD putovanjima. I u tom smislu, “Dobra borba”, kada malo bolje razmislite, zapravo uopšte nije o advokaturi ili nekom realnom problemu kojim se iz epizode u epizodu ona bavi, nego o našem iskustvu življenja živog života. I to je cijela poenta. Življenja živog života u realnosti koju kreiraju levati, poput, na primjer, Donalda Trampa.
To je nit koja se provlači kroz svaku sezonu, to je konstantna. Varijabla je međutim, ono što svaku sezonu čini osobenom, različitom ili posebno u odnosu na one koje su joj prethodile ili koje će doći nakon. Snaga i osobenost posljednje sezone leži u odluci da se na ulicama Čikaga dešavaju nemiri, građanski protesti čiji početak ili uzrok nikome suštinski nije jasan ili poznat. Ni likovima koji taj svijet nastanjuju, ni nama koji u njega povremeno provirimo. Ono što je međutim, zanimljivo, jeste da ni mi ni oni te nemire ne shvatamo kao neko stanje koje je neophodno razumjeti, riješiti, adresirati, primijetiti i slično. I nama i njima uzrok nije važan, jer smo i mi i oni, a ovo je presudno za razumijevanje “Dobre borbe”, na te nemire oguglali. Oni, to jeste, mi, stanovnici planete Zemlje, smo prosto umorni od svega, od realnost u kojoj svi skupa zajedno živimo, ništa nas više ni ne iznenađuje, pomireni smo sa sudbinom. To duboko stanje letargije u kojoj smo se obreli i u kojoj sve ono fantastično, nemoguće, prihvatamo kao realno i moguće je alarmantno stanje i poenta “Dobre borbe” čija jedna od posljednjih scena pravi pun krug dajući nam tako savjet, pouku, naravoučenije.
Govorim naravno o sceni pucnjave, koja je konačno adresirala pitanje ambivalentne špice. Nekada davno, suprug me pitao šta mislim šta je poenta ove špice koja prikazuje usporenu eksploziju raznih kancelarijskih predmeta. Moja interpretacija špice tada je bila da gledam poruku čiji je cilj navesti me da povjerujem da sve ode dođavola, da ne iskoristim neku težu riječ, te da je to jedina poenta koju ja ovdje vidim. Jednom kada se plastično desila, kada se manifestovala i nekako potvrdila moju teoriju, ta paralela, ta simetrija, u kojoj se scene iz špice počinju prelijevati u sam tekst serije, postala je, za mene, odlučujući trenutak, odličan trenutak, koji nam samo dodatno potvrđuje ono što je serija dala naslutiti – ludilo u kojem živimo je ludilo na koje smo navikli, koje smo prihvatili kao normalno, na koje se više ne obaziremo, koje nas ne pomjera zbog čega je samo pitanje o odustajanju i prepuštanju letargiji stvar urgencije. I ono što nam “Dobra borba” želi eksplicitno poručiti. A to je da nema odustajanja. Nigdje, nikad.
Ne postoji ispravan način borbe, toliko je jasno, samo imperativ da se boriti mora. I to je jedino što znamo i moramo znati. To je onaj nagon, instinkt, potreba svakog čovjeka koji, još uvijek, razlikuje dobro od zla. I to je put kojim moramo kročiti, inače, šta je poenta?
Ocjena: 5/5
